Judith Heinsohn
Je moet willen blijven kijken, gefascineerd raken.
Mijn sculpturen verbeelden diverse expressies, gezichtsuitdrukkingen en culturen. De hoofden laten schrik, angst of wanhoop zien of gaan gepaard met sterke persoonlijkheden die van trots stralen. Dat zijn wij mensen. Ik toon verschillende aspecten van het leven. Ook bij mijn tekeningen gaat het altijd om de mens. Het zijn naakten en het gaat daarbij om het pure, als je geen kleding hebt om jouw lichaam en jezelf mee te verdoezelen. Zo is er een tekening van Lisa, die op je afkomt, heel erotisch en sterk en Roxane, die veel meer naar binnen kijkt. Ik teken altijd naar model. In het tweedimensionale werk laat ik het lichaam door middel van de houdingen net zo vertellen als de expressie op de gezichten van de beelden dat doen. Het is heel direct werken, er is geen tijd voor gedachten. Je ervaart als kijker de energie, die ik tijdens het tekenen voelde. De rest van de wereld bestaat dan niet. Er is alleen de wisselwerking tussen het model en mij.
Bij de beelden is sprake van een heel ander proces. Het vraagt veel meer tijd. De werken zijn hol opgebouwd, van klei. Het gaat verder dan maken wat ik in mijn hoofd heb, het onderbewuste gaat een rol spelen. Het is het bewuste en onbewuste, het gecontroleerde werken en het ontstaan van iets. Het langdurige werkproces geeft mij de kans om verschillende technieken en ideeën uit te proberen. Beelden, zoals ‘De natte schreeuw’ tonen mijn persoonlijke emoties. Het is gemaakt toen ik zelf wanhopig was. Uiteindelijk ben ik eigenlijk ieder beeld dat ik maak.
Het werkproces is een herbeleving van momenten.
Als een tekening of beeld mij bij voltooiing niet verrast, is het niet goed.
In broedplaats:
